ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ 1993-2009

Χαζούλη τον ανέβαζαν, χαζούλη τον κατέβαζαν ,και όμως

Σε ένα 13λεπτο βίντεο το κουβάρι της φαύλης Μεταπολίτευσης που περνά μπροστά από τα μάτια μας σα ταινία με τις προφητείες και τις προβλέψεις του Βασίλη Λεβέντη

http://trelogiannis.blogspot.gr/2014/03/blog-post_1680.html

• . ΠΟΣΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΧΕΤΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ?
  

  ΠΟΥ πάτε, δεν το καταλάβατε ότι σας έχουμε πάρει χαμπάρι ….μόνο νέες Διευθύνσεις ξέρετε να δημιουργείτε… έλεος που λέει και ο Γ Παπακωνσταντίνου … βάλτε ένα τέλος με τις ανεξάρτητες αρχές και διευθύνσεις…..
  

  τέλος το κράτος …όσοι βουλευτήκατε …μέχρι εδώ….
  τώρα είναι η σειρά του CAPITAL … ΤΕΛΟΣ ΓΙΑ ΕΣΑΣ
  

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΝΑ ΦΡΙΞΕΤΕ

……

στο σχέδιο νόμου «Ρυθμίσεις για την τροποποίηση και τη βελτίωση συνταξιοδοτικών, δημοσιονομικών, διοικητικών και λοιπών διατάξεων του Υπουργείου Οικονομικών»

 

 

Άρθρο 16: Σύσταση Διεύθυνσης Έκτακτων Δημοσιονομικών Ελέγχων

1. Στο Υπουργείο Οικονομικών / Γενικό Λογιστήριο του Κράτους συστήνεται Διεύθυνση Έκτακτων Δημοσιονομικών Ελέγχων, που προστίθεται στις Διευθύνσεις του άρθρου 6 του ν. 3492/2006 (ΦΕΚ 210 Α'), οι οποίες συγκροτούν τη Γενική Διεύθυνση Δημοσιονομικών Ελέγχων.

2. Αποστολή της συνιστώμενης Διεύθυνσης είναι η διενέργεια των έκτακτων δημοσιονομικών ελέγχων του άρθρου 13 του ν. 3492/2006, όπως συμπληρώθηκε με την παρ. 4 του άρθρου 1 του ν. 4081/2012 (ΦΕΚ 184 Α'). Επίσης, κύριο αντικείμενο της συνιστώμενης Διεύθυνσης είναι και η διενέργεια των ελέγχων των εκκρεμών υποθέσεων της Οικονομικής Επιθεώρησης που περιήλθαν στην αρμοδιότητα της Γενικής Διεύθυνσης Δημοσιονομικών Ελέγχων, δυνάμει της παρ. 6 του άρθρου 1 του ν. 4081/2012.

3. Η Διεύθυνση Έκτακτων Δημοσιονομικών Ελέγχων διαρθρώνεται στα κατωτέρω τμήματα:
α. Τμήμα Α' Ελέγχων.
β. Τμήμα Β' Παρακολούθησης και Υποστήριξης.

4. Οι αρμοδιότητες της ανωτέρω Διεύθυνσης συνίστανται στα κατωτέρω θέματα, που κατανέμονται μεταξύ των Τμημάτων της, ως ακολούθως:
α. Τμήμα Α'.
1. Διαχειριστικός έλεγχος φορέων της Γενικής Κυβέρνησης ύστερα από καταγγελίες για μη χρηστή οικονομική διαχείριση.
2. Έκτακτος έλεγχος κατόπιν εντολής του Υπουργού Οικονομικών, ύστερα από εισαγγελική παραγγελία, ή αιτημάτων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, με την επιφύλαξη των διατάξεων του ν. 3614/2007 και των κατ' εξουσιοδότηση αυτού εκδοθεισών κανονιστικών πράξεων, ή άλλης ελεγκτικής Αρχής.
3. Έκτακτος ή/και συμπληρωματικός έλεγχος της διαχείρισης πάγιων προκαταβολών, καθώς και των δημόσιων υπόλογων (άρθρο 54 του ν. 2362/1995) και δημόσιων διαχειρίσεων.
4. Επιτόπιος έλεγχος δαπανών της παρ. 5 του άρθρου 26 του ν. 2362/1995.
5. Έλεγχος της έκθεσης, που συντάσσεται από τους Δημοσιονομικούς Ελεγκτές ή τις ελεγκτικές ομάδες επί των διενεργούμενων από τη Διεύθυνση Έκτακτων Δημοσιονομικών Ελέγχων, ως προς την πληρότητά της, σύμφωνα με τα αναφερόμενα στην προβλεπόμενη από την παρ. 9 του άρθρου 17 του ν. 3492/2006 απόφαση του Υπουργού Οικονομικών, και θεώρησή της από τον Προϊστάμενο της Διεύθυνσης.
6. Επεξεργασία των αντιρρήσεων των φορέων προσώπων σε συνεργασία με τον αρμόδιο Δημοσιονομικό Ελεγκτή ή ελεγκτική ομάδα και κατάρτιση εισήγησης επ' αυτών στην ΕΣΕΛ.
β. Τμήμα Β'.
1. Εισήγηση στην ΕΣΕΛ για τη διενέργεια ή μη έκτακτων ελέγχων ύστερα από καταγγελίες, δημοσιεύματα, πληροφορίες και βάσιμες υπόνοιες για δωροδοκίες, δωροληψίες, απάτες, ατασθαλίες ή διαχειριστικές ανωμαλίες.
2. Μέριμνα για την έκδοση εντολής ελέγχου ή απόφασης συγκρότησης ελεγκτικής ομάδας κατά περίπτωση.
3. Κατεύθυνση και παρακολούθηση του έργου των Δημοσιονομικών Ελεγκτών επί των διενεργούμενων επιτόπιων ελέγχων.
4. Παροχή οδηγιών προς τους Δημοσιονομικούς Ελεγκτές για την πληρέστερη εκπλήρωση του έργου τους.
5. Μελέτη και επεξεργασία των εκθέσεων των Δημοσιονομικών Ελεγκτών και εισήγηση προς λήψη των αναγκαίων διοικητικών ή νομοθετικών μέτρων.
6. Αποστολή των εκθέσεων ή αποσπασμάτων αυτών στις κατά περίπτωση αρμόδιες Αρχές, καθώς και στα πρόσωπα, κατά των οποίων προτείνεται αναζήτηση των αχρεωστήτως ή παρανόμως καταβληθέντων ποσών ή τα οποία φέρουν πειθαρχική ή ποινική ευθύνη.
7. Διαβίβαση των πράξεων καταλογισμού στα αρμόδια όργανα του ελεγχόμενου φορέα.
8. Παρακολούθηση της συμμόρφωσης των φορέων προς τις υποδείξεις του ελέγχου.
9. Τήρηση αρχείου εκθέσεων των Δημοσιονομικών Ελεγκτών και κάθε άλλου στοιχείου για την παρακολούθηση του ελεγκτικού έργου.
10. Γραμματειακή υποστήριξη της Διεύθυνσης.

5. Κάθε αναγκαία λεπτομέρεια για την εφαρμογή της διάταξης αυτής και κάθε συναφές διαδικαστικό θέμα ρυθμίζεται με απόφαση του Υπουργού Οικονομικών.

ΕΝ ΜΕΣΩ ΚΡΙΣΗΣ Η ΒΟΥΛΗ ΔΙΝΕΙ ΣΤΟΥΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ 1.500.000 ΕΥΡΩ ΓΙΑ Η/Υ - ΤΗΛΕΦΩΝΑ -ΣΕΡΒΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΥΣ ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ LAPTOP +PRINTER…????

 

 

.atco®

Εργασιακές σχέσεις και εκπαιδευτική πολιτική

Επιμέλεια: Xάρης Aθανασιάδης

Το INE-ΓΣEE και το Kέντρο Ευρωπαϊκών Σπουδών και Ερευνών (KEΣE) της Σχολής Κοινωνικών Επιστημών Kρήτης συνδιοργάνωσαν διήμερο επιστημονικό συμπόσιο με θέμα τα ελληνικά εκπαιδευτικά συνδικάτα («O συνδικαλισμός των εκπαιδευτικών στην Ελλάδα: H συγκρότηση του πεδίου», Ρέθυμνο 27-28 Ιουνίου 2003). Πρόκειται για θεματική που ενώ στη δυτική Eυρώπη αναπτύχθηκε ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 (βλ. ενδεικτικά τους συλλογικούς τόμους Blum 1969, Lawn 1985, Cooper 1992) στην Ελλάδα εμφανίστηκε μόλις στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας (Bασιλού- Παπαγεωργίου 1994). Δέκα χρόνια αργότερα, ωστόσο, έχουν εκπονηθεί τρεις διδακτορικές διατριβές (Σαλτερής 1998, Aθανασιάδης 1999, Mπάκας 2001), τρεις ακόμα βρίσκονται σε εξέλιξη (Aποστολόπουλος, Nτόνα, Παπαδούρης) ενώ έχουν δημοσιευθεί αρκετές μελέτες και άρθρα (ενδεικτικά: Aνδρέου 1995, Πηγιάκη 2000, Xαραλάμπους 2001, Aθανασιάδης & Πατραμάνης 2002, Nούτσος 2003). Eκτιμώντας συνεπώς πως αρχίζει να αναδύεται και στη χώρα μας ένα ομόλογο πεδίο, το διήμερο συμπόσιο στόχευε να συμβάλλει, μέσα από την παρουσίαση και την ενδελεχή συζήτηση των μελετών του κάθε ερευνητή, στην επισήμανση των θεωρητικών και μεθοδολογικών προβλημάτων που ανακύπτουν, στη χάραξη των ερευνητικών προσανατολισμών και προτεραιοτήτων, στη συνθετική επισκόπηση και συστηματική συγκρότηση εν τέλει του πεδίου.
Tα πρώτα προβλήματα που ανέκυψαν ήταν προβλήματα ορισμού και οριοθέτησης του πεδίου.

 

Tα συνδικάτα (γενικώς, και όχι ειδικώς τα εκπαιδευτικά συνδικάτα), θεωρούμενα ως η οικονομική οργάνωση της εργατικής τάξης, αποτέλεσαν προνομιακό αντικείμενο των (μαρξιστών συνήθως) ιστορικών και κοινωνιολόγων του εργατικού κινήματος (Abendroth 1972, Geary 1988).

 

Aπό την άλλη θεωρούμενα ως ομάδες πίεσης, ισότιμες με τις ποικίλες οργανώσεις οικονομικών, ιδεολογικών ή άλλων συμφερόντων, χωρίς ιδιαίτερο ιστορικό ρόλο ή βαρύτητα, αποτέλεσαν πτυχή της ερευνητικής δραστηριότητας των φιλελεύθερων κατά βάση πολιτικών κοινωνιολόγων (βλ. Mαυρογορδάτος 2001).

 

Aν αποδεχθούμε την πρώτη κατεύθυνση, την οποία φάνηκε να αποδέχονται οι περισσότεροι από τους μετέχοντες στο συμπόσιο, τα συνδικάτα είναι οργανώσεις με σκοπό τη συλλογική προώθηση των αιτημάτων που ιστορικά καταγράφηκαν ως αιτήματα του εργατικού κινήματος.

 

O ορισμός αυτός καλύπτει ένα φάσμα περιπτώσεων στο ένα άκρο του οποίου βρίσκονται τα συνδικάτα που, διαπνεόμενα από συντεχνιακή λογική, περιορίζονται στη βελτίωση των μισθών ενός ιδιαίτερου κλάδου και, στο άλλο άκρο, αυτών που συνδεόμενα οργανικά με τα κομμουνιστικά ή σοσιαλιστικά κόμματα στρατεύθηκαν στο σοσιαλιστικό σχέδιο για την κατάργηση της κεφαλαιοκρατικής εκμεταλλευτικής σχέσης. (Παρόμοιος ορισμός προτάθηκε στο Σεφεριάδης 2003).

Στο ενδιάμεσο αυτού του άξονα φαίνεται να κινούνται τα εκπαιδευτικά συνδικάτα που ιστορικά αναδείχθηκαν κυρίως (αν και όχι πάντα) σε διεκδικητές και προασπιστές του κεϋνσιανού κράτους προνοίας, πράγμα εύκολα ερμηνεύσιμο αν σκεφθεί κανείς πως αναφέρονται στην εκπαίδευση, έναν θεσμό που γνώρισε τη γενίκευση και πλήρη ανάπτυξή του στα τριάντα ένδοξα χρόνια της δυτικοευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας (1945-1975).


Aν έτσι ιδωθούν τα εκπαιδευτικά συνδικάτα δεν αποτελούν παρά μία υπο-περιοχή του πεδίου «εργατικό κίνημα». Όμως η εκπαιδευτική τους συνιστώσα είναι τόσο καθοριστική και τόσο ποικιλότροπα συνδεδεμένη με την εργασιακή, που κάνει την μελέτη τους αδιάφορη (και πιθανότατα αδύνατη) για τους μελετητές του συνδικαλιστικού κινήματος και, αντιθέτως, ελκυστική στους μελετητές της εκπαιδευτικής πολιτικής (ιστορικούς και κοινωνιολόγους της εκπαίδευσης).
Ως προνομιακές θεματικές αναδείχθηκαν ακριβώς οι επιδράσεις των εκπαιδευτικών συνδικάτων στις δύο προαναφερόμενες πτυχές της εκπαιδευτικής πραγματικότητας.

Aπό τη μια στις εργασιακές σχέσεις: συστήματα πρόσληψης, ασφάλειας, περίθαλψης, βαθμολογικής και μισθολογικής εξέλιξης και εν γένει στο σύνολο των ζητημάτων που απασχόλησαν ιστορικά το εργατικό κίνημα.

Aπό την άλλη στην εκπαιδευτική πολιτική: αναλυτικά προγράμματα, βιβλία, διδακτικές, αντισταθμιστικές πολιτικές και εν γένει ζητήματα προσανατολισμού της εκπαίδευσης και ρόλου του σχολείου.

Όπως βεβαίως επισημάνθηκε τα όρια ανάμεσα στην εκπαιδευτική πολιτική και τις εκπαιδευτικές εργασιακές σχέσεις είναι ρευστά και ασαφή.

Η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού συστήματος για παράδειγμα είναι ένα από τα κλασικά ζητήματα με πολλαπλές παιδαγωγικές και εργασιακές επιπτώσεις που απασχόλησαν το συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών κατά τις τελευταίες δύο δεκαετίες (Aθανασιάδης 2001).


H μελέτη των εν λόγω επιδράσεων απλώνεται και στα τρία εκπαιδευτικά συνδικάτα (ΔOE, OΛME, OIEΛE) σε ολόκληρο τον 20ό αιώνα αν και όχι απολύτως ισόρροπα. Έτσι ενώ η Διδασκαλική Ομοσπονδία φαίνεται πως έχει ερευνηθεί επαρκώς σχεδόν σε όλες τις περιόδους, η OΛME και η OIEΛE του μεταπολέμου (1950-67) περιμένουν τον ερευνητή τους ενώ αξιοσημείωτη είναι η παντελής απουσία εργασιών για την περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών και για τις τρεις ομοσπονδίες.

Σε συγκεντρωτικά εκπαιδευτικά συστήματα, βεβαίως, όπως το ελληνικό, όπου όλα ρυθμίζονται σε κεντρικό επίπεδο οι δυνατότητες επίδρασης των εκπαιδευτικών συνδικάτων στην εκπαιδευτική και εργασιακή πολιτική συσχετίζονται άμεσα με το είδος της σχέσης των συνδικάτων με το κράτος.
Mε βάση αυτό το κριτήριο, το είδος της σχέσης συνδικάτων – κράτους, επισημάνθηκαν κατά καιρούς διάφορα μοντέλα:

στο ένα άκρο το λενινιστικό μοντέλο, η απόλυτη στράτευση των συνδικάτων στο άρμα των κομουνιστικών κομμάτων.

Στο άλλο άκρο ο κρατικός κορπορατισμός, ο απόλυτος έλεγχος από το φασιστικό ή εν γένει αυταρχικό κράτος.

Σε διάφορες στιγμές του μεσαίου φάσματος ο κοινωνικός κορπορατισμός μια σχέση αλληλεπίδρασης με το σοσιαλδημοκρατικό κράτος.

 

Tα ελληνικά εκπαιδευτικά συνδικάτα πέρασαν στη διάρκεια του 20ού αιώνα και από τα τρία μοντέλα αν και οι ιδιόμορφες πολιτικές εξελίξεις ιδιαιτέρως μετά τον εμφύλιο κατέστησαν αναγκαία τη διαρκή μέριμνα για εξειδικεύσεις και προσαρμογή των μοντέλων.

O κρατικός κορπορατισμός για παράδειγμα ως έννοια για την κατανόηση των μετεμφυλιακών συνδικαλιστικών πραγμάτων (1950-67) χωρίς να στερείται αξίας αδυνατεί να χωρέσει και να ερμηνεύσει τις πολυποίκιλες σχέσεις που εδράζονται στη βάση του αντικομουνισμού και της εθνικοφροσύνης – δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι και στον εργατικό συνδικαλισμό κάποιοι ερευνητές υιοθετούν την έννοια (Zαμπαρλούκου 1997) και άλλοι καταφανώς την αποφεύγουν (Kουκουλές 1994).

 

Αντιθέτως η σχετική κυριαρχία ενός μάλλον τυπικού κοινωνικού κορπορατισμού στην μεταπολίτευση δεν παραξενεύει αφού η σχέση αυτή φαίνεται να ικανοποιεί και τους δύο πόλους της σχέσης. Tο δημοκρατικό πλέον κράτος διότι μειώνει τις εντάσεις και συγκρούσεις σε έναν ευαίσθητο χώρο όπως η εκπαίδευση και τα εκπαιδευτικά συνδικάτα διότι αυξάνει το βαθμό επίδρασής τους στις δύο πτυχές της κρατικής πολιτικής που αφορούν τους εκπαιδευτικούς.


Aπό μεθοδολογική σκοπιά ανακύπτουν δύο κρίσιμα ζητήματα. Tο πρώτο σχετίζεται με την επιλογή της κατάλληλης αναλυτικής μονάδας: έθνος-κράτος ή Eυρώπη (ή μήπως πλανήτης);

Όλες σχεδόν οι εργασίες που παρουσιάσθηκαν στο συμπόσιο θεωρούν δεδομένο το εθνικό επίπεδο και ως πρόσφατα αυτό ήταν μεθοδολογικά ορθό στο βαθμό που οι διεθνείς σχέσεις των εκπαιδευτικών συνδικάτων ήταν ελάχιστες και οι έξωθεν επικαθορισμοί της εκπαιδευτικής πολιτικής ελάχιστα σημαντικοί και σε κάθε περίπτωση έμμεσοι.

Tα δεδομένα, ωστόσο, αλλάζουν άρδην και καλούμαστε να υιοθετήσουμε το ευρωπαϊκό και κάποιες φορές το πλανητικό επίπεδο. Σ' αυτή την κατεύθυνση κινούνται ήδη ορισμένες από τις μόλις δημοσιευμένες και υπό εκπόνηση ακόμα εργασίες (Aθανασιάδης & Πατραμάνης 2003, Aποστολόπουλος 2003, Nούτσος 2003).

Tο δεύτερο μεθοδολογικό ζήτημα σχετίζεται με τις επιμέρους ταυτότητες που δεν υποτάσσονται πλέον στην ταξική ή επαγγελματική αλλά διεκδικούν κεντρικό ρόλο και ως εκ τούτου καλούν σε διακριτή μελέτη.

H έρευνα της K. Mάρκου (2003) για τις οργανώσεις των μουσουλμάνων δασκάλων της Θράκης και του Π. Xαραμή (2003) για τη διάσταση του φύλου στον εκπαιδευτικό συνδικαλισμό ήταν δυο πρώτες συνεισφορές σε αυτή την κατεύθυνση.
Tόσο η διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης όσο και η ανάδυση των ταυτοτήτων φαίνεται να επιδρά ήδη στο είδος του εκπαιδευτικού συνδικαλισμού ελέγχοντας το κορπορατιστικό και εθνοκεντρικό μεταπολιτευτικό μοντέλο. Oι διεθνείς σχέσεις των εκπαιδευτικών συνδικάτων πυκνώνουν όπως και οι σχέσεις τους με τα νέα κοινωνικά κινήματα και ιδιαιτέρως με το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση (ή, ορθότερα, το κίνημα για μια κοινωνική παγκοσμιοποίηση).

Φαίνεται πως γινόμαστε μάρτυρες ενός νέου μοντέλου εκπαιδευτικού συνδικαλισμού (και γενικότερα συνδικαλισμού) αυτού που ήδη προτάθηκε ως «κινηματικός συνδικαλισμός» (Munck & Waterman 1999). Oι νέες ερευνητικές τάσεις φαίνεται να αποτυπώνουν αυτή τη νέα εκπαιδευτική και συνδικαλιστική πραγματικότητα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

atco

Δημοσιεύθηκε: Κυρ Δεκ 09, 2007 6:44 pm    Θέμα δημοσίευσης:

 

Ημ.εγγραφής: 01 Δεκ 02
Δημοσιεύσεις: 5

10 ιδέες που άλλαξαν τον άνθρωπο

Πηγή: tanea
Ημερμομηνία καταχώρησης: Jun 28 2008

10 (άλλες) ιδέες που άλλαξαν τον ρουν της Ιστορίας

1 ΠΛΑΤΩΝ
Φιλοσοφία και ευδαιμονία

Ο Πλάτων πίστευε πως κάθε άνθρωπος επιθυμεί την εξέλιξη και πως η φιλοσοφία είναι το κλειδί της ευδαιμονίας. Μια από τις πιο ριζοσπαστικές ιδέες του ήταν η εξίσωση της ανθρώπινης εξέλιξης και ευδαιμονίας με αυτό που αποκαλεί εσωτερική αρμονία της ψυχής. Για τον Πλάτωνα, η δικαιοσύνη και η αρετή δεν βρίσκονται εκτός αλλά εντός μας, έχουν σχέση με την κατάσταση της ψυχής. Ήταν μια ιδέα με εξαιρετικά μεγάλη επίδραση στην ιστορία της δυτικής ηθικής και θρησκείας, η οποία επηρέασε καθοριστικά την ανάπτυξη του Χριστιανισμού.

2 ΚΟΠΕΡΝΙΚΟΣ
Η ηλιοκεντρική θεωρία του Σύμπαντος

Ο πρώτος που διατύπωσε την άποψη ότι η Γη και τα άλλα σώματα του Ηλιακού Συστήματος περιστρέφονται γύρω από τον Ήλιο δεν ήταν ο Κοπέρνικος ούτε φυσικά ο Γαλιλαίος, αλλά ο Έλληνας αστρονόμος και μαθηματικός Αρίσταρχος ο Σάμιος (310 π.Χ.- 230 π.Χ.) Ο Γαλιλαίος όμως απέδειξε την ισχύ της ηλιοκεντρικής θεωρίας και μύησε την ανθρωπότητα σε αυτό που αποκαλούμε επιστημονική διερεύνηση των άστρων, καθώς ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε συστηματικά το τηλεσκόπιο για αστρονομικές παρατηρήσεις.

3 ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ
«Σκέφτομαι, άρα υπάρχω»

Ο Καρτέσιος προσπάθησε και κατόρθωσε να απεγκλωβίσει τη φιλοσοφία από τον σχολαστικισμό, να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη στις νοητικές δυνάμεις του ανθρώπου και να απελευθερώσει το ανθρώπινο πνεύμα από την αυθεντία του παρελθόντος. Διακηρύσσοντας cogito ergo sum (σκέπτομαι, άρα υπάρχω), έθεσε το σκεπτόμενο υποκείμενο στο επίκεντρο της μελέτης και προέκρινε τη ριζική αμφιβολία ως μέσου για να φτάσει ο άνθρωπος σε μια νέα βεβαιότητα. Όπως λέει στον «Οbserver» ο καθηγητής φιλοσοφίας Τζον Κότιγχαμ, ακόμα δεν έχουμε εκτιμήσει πλήρως το έργο του.

4 ΙΣΑΑΚ ΝΕΥΤΩΝ
Η θεωρία της βαρύτητας

Εργαζόμενος πάνω στις ιδέες του Αριστοτέλη και του Ινδού αστρονόμου Βραχμαγκούπτα (και παρατηρώντας, σύμφωνα με τον θρύλο, πώς πέφτει το μήλο από τη μηλιά...), ο Νεύτων διατύπωσε το πρώτο αξίωμα για τη βαρύτητα, το οποίο είχε παγκόσμια ισχύ. Ήταν η πρώτη απόδειξη ότι τα Μαθηματικά μπορεί να χρησιμοποιηθούν για την κατανόηση του φυσικού κόσμου. Ο νόμος της βαρύτητας του Νεύτωνος παραμένει η βάση επί της οποίας οικοδομούνται τα διαστημικά προγράμματα. Φυσικά, σε αυτόν οφείλεται και η σωστή λειτουργία μεγάλου αριθμού μηχανών, συσκευών και συστημάτων.

5 ΑΝΤΑΜ ΣΜΙΘ
Η «ελευθερία του επιχειρείν»

Όπως λέει ο Νομπελίστας οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς, η βασική οικονομική ιδέα του Άνταμ Σμιθ ήταν πως επιδιώκοντας το ίδιον συμφέρον, το άτομο οδηγείται σαν από ένα αόρατο χέρι στο κοινό καλό. Ήταν επαναστατική ιδέα, διότι έλεγε πως δεν χρειαζόμαστε έναν καλοκάγαθο δεσπότη για να διασφαλίσουμε το κοινό συμφέρον, το μόνο που χρειαζόμαστε είναι οι αγορές. Η θεωρία του Αόρατου Χεριού έχει πλέον απαξιωθεί, εξακολουθεί ωστόσο να ασκεί μεγάλη επιρροή, καλή και κακή. Το laissez faire του Σμιθ, πάντως, εμπεριείχε και μια υπο-ιδέα την οποία οι φανατικοί της ελεύθερης αγοράς παραγνωρίζουν, ότι οι κυβερνήσεις οφείλουν να παρεμβαίνουν σε κάποιους τομείς.

6 ΜΑΙΡΗ ΓΟΥΛΣΤΟΟΥΝΚΡΑΦΤ
Η γυναικεία χειραφέτηση

Για την καθηγήτρια Ψυχολογίας και Γυναικείων Σπουδών Λιν Σίγκαλ, δεν μπορούμε να μιλήσουμε για γυναικεία χειραφέτηση χωρίς να αποτίσουμε φόρο τιμής στη Μαίρι Γούλστοουνκραφτ, Βρετανίδα που έζησε τον 18ο αι., η οποία συχνά χαρακτηρίζεται η πρώτη φεμινίστρια. «Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων της γυναίκας» («Α Vindication of the Rights of Woman»), το βιβλίο που έγραψε το 1792, είναι ένα από τα πρώτα έργα φεμινιστικής φιλοσοφίας.

7 ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ
Η ανάλυση του καπιταλισμού

Σύμφωνα με τον Βρετανό συγγραφέα και (αντάρτη) Εργατικό Τόνι Μπεν, αρκεί... λίγος Μαρξ για να καταλάβουμε γιατί εισέβαλαν οι ΗΠΑ στο Ιράκ, ήθελαν τα πετρέλαια. Διότι, σύμφωνα με τον Κάρολο, η μεγάλη παγκόσμια σύγκρουση δεν αντιπαραθέτει ούτε φύλα ούτε φυλές, αλλά το 95% των ανθρώπων που παράγουν τον πλούτο και το 5% που τον βάζουν στην τσέπη. Ο Μπεν μάλιστα πιστεύει ότι οι ιδέες του Μαρξ και η ιδέα της δημοκρατίας είναι ένα και το αυτό: «Ο Στάλιν δεν είχε καμία σχέση με τον Μαρξ, όπως και η ισπανική Ιερά Εξέταση δεν είχε καμία σχέση με τον Ιησού».

8 ΣΙΓΚΜΟΥΝΤ ΦΡΟΫΝΤ
Η θεωρία του ασυνείδητου

Ο Φρόυντ έδωσε ένα γερό χαστούκι στον ανθρώπινο εγωισμό, δηλώνοντας με απλά λόγια πως ο άνθρωπος δεν είναι πραγματικά κυρίαρχος ούτε του ίδιου του του εαυτού, συχνά το ασυνείδητο παίζει πρωταρχικό ρόλο. Μετέτρεψε έτσι τη σχέση του ανθρώπου με το μυαλό του (και με άλλα μυαλά) σε αντικείμενο μελέτης. Όπως λέει ο «Οbserver», σήμερα είμαστε όλοι «μετα-Φροϋδικοί». Πιστεύουμε πως τα συναισθήματα παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στα κίνητρα και τη συμπεριφορά των ανθρώπων. «Ολόκληρο το ορθολογιστικό επιχείρημα έχει ανατραπεί».

9 ΑΛΜΠΕΡΤ ΑΪΝΣΤΑΪΝ
Η θεωρία της σχετικότητας

Η θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν απλώς άλλαξε τον κόσμο. Είναι η βάση κάθε σύγχρονης θεωρίας για τον τρόπο λειτουργίας του κόσμου, από τον ηλεκτρισμό και τον μαγνητισμό μέχρι τα τσιπάκια των ηλεκτρονικών υπολογιστών και τις κρυσταλλολυχνίες. Είναι παράξενη θεωρία, λέει πράγματα όπως ότι δεν υπάρχει οικουμενικός χρόνος, το τικ τακ ενός ρολογιού σε έναν συγκεκριμένο χώρο έχει διαφορετική ταχύτητα από το τικ τακ ενός ρολογιού σε άλλο χώρο. Την ίδια ακριβώς «παραξενιά» όμως παρουσιάζει και το GΡS: λειτουργεί μετρώντας τη χρονική καθυστέρηση μεταξύ του αυτοκινήτου μας και των δορυφόρων που βρίσκονται σε τροχιά.

10 ΤΙΜ ΜΠΕΡΝΕΡΣ
Ο Παγκόσμιος Ιστός

Ο Τιμ Μπέρνερς-Λι, ο άνθρωπος που εφηύρε λίγο- πολύ μόνος τον Παγκόσμιο Ιστό την περίοδο 1989-1990, είναι για πολλούς ο Γουτεμβέργιος της σύγχρονης εποχής. Και το να προσπαθούμε σήμερα, είκοσι χρόνια μετά την εφεύρεσή του, να εκτιμήσουμε τη μακροπρόθεσμη σημασία του Παγκόσμιου Ιστού είναι σαν να προσπαθούσαμε να προβλέψουμε τη σημασία της τυπογραφίας το 1475, είκοσι χρόνια μετά την ανακάλυψή της. Οπότε, να τα ξαναπούμε σε περίπου τρεις αιώνες; '

ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Ορθός Λόγος η Δύναμη του Ανθρώπου

Από καταβολής κόσμου ο άνθρωπος είχε την ανάγκη να δημιουργήσει δυνάμεις ανώτερες από αυτόν και ανίκητες για να δώσει απαντήσεις στην αδυναμία του να ορίσει και εξουσιάσει καταστάσεις και φυσικά φαινόμενα..Με τον τρόπο αυτό δημιούργησε τις θρησκείες και τους δαίμονες.
Η γερμανική Φιλοσοφική σκέψη σαν εξέλιξη της ορθολογικής σκέψης
Ο Ορθός Λόγος εξελίχτηκε σε επιστημονική σκέψη.Το βίωμα στον σύγχρονο άνθρωπο δεν αποτελεί τεκμήριο θεμελίωσης της σκέψης του και ο εμπειρισμός είναι ο λανθασμένος τρόπος πρόσληψης της γνώσης.Σημασία δεν έχει τι μπορεί να αντέξει να δεχτεί ένας "ορθολογιστής" (με ή χωρίς εισαγωγικά) ως υποκείμενο, αλλά η επιστημονική σκέψη σαν βάση λειτουργίας της ανθρώπινης αντιληπτικότητας.
Η εργαλειακή χρήση της "επιστημονικής σκέψης" (γνωσιολογία κλπ) η οποία σε ορισμένες εκδοχές της συνιστά...θεολογία.
Υπάρχει ουσιαστική διαφορά των δυο σκέψεων: είναι αυτή της αιτιώδους συνάφειας από τη συμπτωσιογενή φαινομενολογία.Ακόμη και στην εποχή μας το πρόβλημα εξακολουθεί να είναι η εργαλειακή χρήση του ανορθολογισμού (θεολογία)όχι μόνο σε ότι αφορά την αντίληψη του υπάρχοντος κόσμου αλλά και σ΄ αυτή τη διαχείριση των ανθρώπινων υποθέσεων.
Έχουμε συναίσθηση για τις πραγματικές δυνατότητες της ελεύθερης σκέψης στον παρόντα χρόνο (και κόσμο), όπου η μυθολογική σκέψη εξακολουθεί να κυριαρχεί συντριπτικά.
Ατύπως ή αφανώς, αλλά και πλήρως ενταγμένες στο δόγμα και το τυπικό τους, οι χριστιανικές Εκκλησίες ενσωματώνουν πλήθος από παραθρησκευτικές, ουσιαστικά, δραστηριότητες: εξορκισμοί, πρόκληση επιθυμητών φυσικών φαινομένων, όπως η βροχή, διαβασμένα φυλαχτά και κρεμαστάρια, ιερά λείψανα και αντικείμενα (η ζώνη της Παναγίας, το Τίμιο Ξύλο), επαλείψεις με θαυματουργά έλαια ή ύδατα, αποκοπή τριχών, τελετουργικά φτυσίματα (στη βάπτιση) και κυρίως η μαγική –ειδωλολατρική προσκύνηση των εικόνων

TO ΠΡΙΝ ΤΟΥ ΜΕΤΑ ¨Η ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΡΙΝ

Μερικοί άνθρωποι
χωρίς να γνωρίζουν
τη διάλυση της θνητής φύσης μας
έχουν όμως γνώση της δυστυχίας
που επικρατεί στη ζωή
περνούν το χρόνο τους
αυτής της ζωής τους
μέσα σε ταραχές,
φόβους και ταλαιπωρία
πλάθοντας ψεύτικα παραμύθια
για μετά το τέλος χρόνου της ζωής τους.

ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ ΧΑΡΤΗΣ

ΘΕΑ ΑΠΟ ΟΛΥΜΠΟ 3

ΑΝΟΙΞΗ


ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ


ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ